Þingeyingar sjá tækifæri í kolefnisbindingu

Á þessu kökuriti sem birt er með grein Sveins, Ólafs og Sigurlínu, er gefin góð mynd af þeim tækifærum sem felast í aukinni skógrækt til kolefnisbindingar fyrir samfélög fólks. Ýmsir þættir slíkrar starfsemi leggja sitt til heimsmarkmiða Sameinuðu þjóðanna og þarna eru sýndar tengingar við sjö af markmiðunum sautján. Birt með leyfi höfunda.

Að því er spurt í aðsendri grein í nýjasta tölublaði Bændablaðsins hvort tækifæri felist í kolefnisbindingu. Þar kemur fram að nú sé unnið að fýsileikagreiningu kolefnisbindingar í Skútustaðahreppi og Þingeyjarsveit sem lið í samstarfsverkefni þessara sveitarfélaga, Nýsköpun í norðri. Gera megi ráð fyrir að út frá landkostum og hóflegri nýtingu lands til bindingar megi binda árlega 300-500 þúsund tonn af koltvísýringi á ári í þessum tveimur sveitarfélögum. Sá markaður sem nú er að myndast í heiminum fyrir kaup og sölu kolefniseininga feli í sér tækifæri fyrir íslenska bændur og aðra landeigendur.

Greinina skrifa þau Sveinn Margeirsson, sveitarstjóri í Skútustaðahreppi, Ólafur Margeirsson hagfræðingur og Sigurlína Tryggvadóttir landfræðingur. Skútustaðahreppur og Þingeyjarsveit hafa unnið að auknu samstarfi sín í milli á undanförnum misserum og horft er til ýmissa tækifæra sem þar leynast til að treysta byggð og afkomu íbúanna, skapa atvinnutækifæri og tekjur. Greinilegt er af lestri greinarinnar að Þingeyingar sjá tækifæri í skóginum og nú þegar er komið í gang samstarf milli Nýsköpunar í norðri og Skógræktarinnar um að beisla þessi tækifæri.

Greinin birtist í Bændablaðinu 28. janúar og er á þessa leið:

Kolefnisbinding hefur verið tals­vert til umræðu á síðustu árum og verður eflaust áfram, ein­faldlega vegna aðgerða víða um heim til að bregðast við loftslags­vandanum. Til þess þarf bæði að draga úr kolefnislosun sem og að auka kolefnisbindingu. Kolefnis­binding í landi er ein af lykilað­gerðum verkefnisins Nýsköpun í norðri (NÍN), en það er sam­starfsverkefni Þingeyjarsveitar og Skútustaðahrepps. Hluti af NÍN er verkefnið KOLNÍN, en það snýr að fýsileikagreiningu kolefnisbindingar á starfssvæði NÍN. Geta lands til kolefnisbindingar er mikil. Hún fer eftir landnotkun og sem dæmi má reikna með að kolefnisbinding asparskógar sé að jafnaði um 18 tonn á hektara á ári, skv. niðurstöðu Fagráðstefnu Skógræktarinnar árið 2019. Binding í ræktuðum birkiskógi er mun minni, en þó umtalsverð, eins og meðfylgjandi tafla um kolefnisbindingu í ræktuðum skógi sýnir.

Ef gengið er út frá landkostum á NÍN-svæðinu og hóflegri nýtingu lands til kolefnisbindingar, má gera ráð fyrir að kolefnisbinding þar geti verið 300-500 þúsund tonn á ári. Mikilvægt er að kolefnisbinding fari saman við önnur landnot og skipulag lands og er því til skoðunar hjá Þingeyjarsveit og Skútustaðahreppi (NÍN) að taka kolefnisbindingu í landi sérstaklega til athugunar við uppfærslu aðalskipulags sveitarfélaganna.

Markaðurinn með kolefnisbindingu

Kolefnisbinding er þjónusta sem stórfyrirtæki jafnt sem einstaklingar borga fyrir, m.a. til að ná eigin markmiðum um nettó kolefnislosun. Verðlagning á kolefnisbindingu er nokkuð sem margir velta fyrir sér. Verðlagning fer m.a. eftir kolefnisbindingaraðferð og staðsetningu. Þannig bjóða sumir landeigendur í þróunarlöndum upp á kolefnisbindingu fyrir ca. 5 USD/tonn í formi þess að vernda gamla skóga en grónir skógar binda meira en nýskóglendi og kosta minna í umsýslu, sérstaklega í þróunarlöndum þar sem laun eru lág. Þegar kemur að nýskógrækt á Íslandi má nefna Kolvið, sem þjónustar fjölda íslenskra fyrirtækja með kolefnisbindingu fyrir um 17 USD/tonn. Markaðurinn með kolefnisbindingu mun væntanlega stækka á næstu árum, einfaldlega vegna vaxandi eftirspurnar eftir þjónustunni. Sú eftirspurn verður drifin af bæði fyrirtækjum sem hinu opinbera. Má nefna Þýskaland sem hefur byrjað að heimta kolefnisgjald fyrir hvert tonn af CO₂ útblæstri vegna húshitunar með olíu eða vegna samgangna. Gjaldið í dag er 25 EUR/tonn en það mun hækka í 30 EUR/tonn á næsta ári og verða nálægt 60 EUR/tonn eftir fimm ár. Þetta kolefnisgjald mun stuðla að minni útblæstri og aukinni eftirspurn eftir kolefnisbindingu. Fyrirtæki í Evrópu með stór kolefnisfótspor, þ.m.t. álfyrirtæki á Íslandi, eru einnig skyldug til að taka þátt í kolefniskvótamarkaði Evrópusambandsins (EU Emission Trading Scheme). Tonn af kolefnisútblæstri kostar þar ríflega 30 EUR (m.v. EUR 9 fyrir þremur árum síðan) en fyrirtæki geta minnkað kostnað sinn vegna kaupa á kolefniskvóta með því að kaupa kolefnisbindingu. Þá er fjöldi fyrirtækja byrjuð að byggja upp kolefnisjöfnunarsjóði sem notaðir verða til að kaupa kolefnisbindingu í náinni framtíð. Má nefna Swiss Re tryggingafélagið í Sviss sem dæmi en það borgar 100 USD fyrir hvert tonn af CO₂-útblæstri sem fyrirtækið er ábyrgt fyrir í sjóð sem verður notaður til að kaupa kolefnisbindingu í náinni framtíð. Meðlimir „Nettó Núll Útblástur“ hópsins (Net-zero Asset Owner Alliance) munu einnig þurfa á kolefnisbindingu að halda en þessi 33 fyrirtæki, með heildareignir yfir 5.100 milljarða dollara, hafa lýst því yfir að valda engum útblæstri árið 2050. Til þess þurfa þau að minnka útblástur annars vegar og kaupa kolefnisbindingu hins vegar.

Kolefnisbinding sem tækifæri fyrir íslenska landeigendur

Það er eðlilegt að spurt sé hvort tækifæri séu í kolefnisbindingu fyrir íslenska bændur og aðra landeigendur. Um er að ræða nýlegan markað sem er enn að þroskast. Tíminn verður að leiða í ljós hversu mikil tækifærin eru, en það er vitanlega að miklu leyti í höndum þeirra sem þróa þau áfram. Líklegt verður að teljast að kolefnisskattar verði lagðir á og jafnframt að ferðahegðun muni að einhverju leyti taka mið af viðhorfum gagnvart kolefnisjöfnun. Sökum þessa hafa aðgerðir NÍN miðað að samþættum áhrifum, eins og sýnt er á meðfylgjandi skífuriti.

Sveinn Margeirsson, verkefnisstjóri NÍN og sveitarstjóri Skútustaðahrepps
Ólafur Margeirsson hagfræðingur
Sigurlína Tryggvadóttir landfræðingur

Sett á skogur.is: Pétur Halldórsson